Zaterdag 5 april 2014
Een stralende dag, zowel letterlijk als figuurlijk. De zon schijnt volop en onze nieuwe locatie straalt luxe en gezelligheid uit. We hebben volop de ruimte om te werken.


Onder het genot van koffie en thee wisselen we eerst diverse wetenswaardigheden en ervaringen uit. Er ontspint zich een gesprek over de kwaliteit van diverse snijmatten.
In een folder van Pipoos hebben we gelezen dat de dikte van de mat én de tussenlaag belangrijk zijn voor de kwaliteit van de snijmat. Die tussenlaag kan een zwarte foamlaag zijn of, hetgeen het beste zou zijn, een witte harslaag.
De mat met een foamlaag is eigenlijk alleen bedoeld voor rolmessen.
Het beste resultaat wordt verkregen met een snijmat met een witte kern, die een dikte heeft van 3 mm of meer, omdat die een betere sluitlaag heeft, waardoor de snede van het mes in de mat verdwijnt omdat de toplaag zichzelf weer afsluit.

Fem laat vervolgens het ‘Noord-Oost-Zuid-West-doosje’ zien dat zij gemaakt heeft volgens de aanwijzingen van Peter Baumgartner op zijn internetsite: http://www.papierdesign.de/index.php/tutorials/tutorials-sonstige/nswo-schachtel-nswe-box
Ze heeft de laatjes en de doos bekleed met Elefantenhaut. Als knopjes heeft ze zeer toepasselijk kralen gevonden met de desbetreffende letters N-O-Z-W.

het noord-oost-zuid-west-doosje
gemaakt door Fem,
wordt uitvoerig bekeken door Jopie.
Ik, Ine, ben ook met die doos bezig, maar heb de laatjes bekleed met boekbinders-linnen en kwam toen tot de ontdekking dat de laatjes niet meer in de doos pasten, omdat het boekbinderslinnen meer dikte geeft dan de papieren bekleding.
Controleren van diktes van eigen materiaal in vergelijking met de maten die door Peter Baumgartner aangegeven worden, is dus wel aan te bevelen!
Twee versies van Vincent van Goghs Zonnebloemen zijn voor het eerst in 65 jaar samen te zien in de National Gallery in Londen.
Het Van Gogh Museum heeft zijn versie voor deze gelegenheid uitgeleend
aan het Britse museum.
Links de versie uit de collectie van de National Gallery
en rechts die uit het Van Gogh Museum.

“Ik ben aan het schilderen met het enthousiasme van een Marseillaan die bouillabaise zit te eten, wat je niet zal verwonderen, wanneer het gaat om het schilderen van grote zonnebloemen.” Dit schreef de schilder in augustus van 1888 aan zijn broer Theo.
De zonnebloemen bloeiden en Van Gogh legde ze vast in schilderijen. Omdat de bloemen snel verwelkten en hij in één bloeiperiode wel twaalf van zulke stillevens wilde maken, werkte hij er dagelijks aan. De schilderijen waren bedoeld als decoratie van de logeerkamer voor Paul Gauguin, die naar Arles zou komen en zijn eerdere schilderijen van uitgebloeide zonnebloemen zo gewaardeerd had. Hij schilderde uiteindelijk vier van deze stillevens, maar slechts twee daarvan vond hij goed genoeg voor in de slaapkamer van zijn vriend.
Begin 1889 maakte hij nog drie kopieën, waarvan de versie in het Van Gogh Museum er één is. De vijf geslaagde versies zijn verspreid over de wereld. De andere drie bevinden zich in Tokio, München and Philadelphia.
De versie van de National Gallery stamt uit augustus 1888. Het museum kocht het werk in 1924 van de familie Van Gogh.

Fem raakte helemaal geïnspireerd door bovenstaande foto en tekst in de krant over de expositie van de ‘zonnebloemen’ van Vincent van Gogh en besloot een ‘zonnebloem-boekje’ te maken. Van geel papier naaide ze het boekblok, bracht er bruine schutbladen op aan en maakte de band van bruin linnen met de krantenfoto op het voorplat. Verbluffend dat de krantenfoto zich zo goed liet verwerken, zonder kreukels of scheuren. Maar Fem had die foto natuurlijk wel met beleid verwerkt en direct goed afgeperst.
Het resultaat is een zeer geslaagd boekje.

zonnebloemboekje gemaakt door Fem
En dan komen de linosnedes op tafel die al thuis gemaakt zijn. Het valt op dat we bijna allemaal met een andere soort linoleum gewerkt hebben, met stugger of zachter materiaal, met dunner of dikker linoleum. In de hobbyzaken blijken diverse soorten lino-plaatjes te koop die tevens zeer variëren in prijs.

Bert heeft onderstaande lino's uitgesneden.
Jopie ontdekt dat de giraf kan veranderen in een pelikaan als je de lino omdraait!

Deze zonnebloem is een ontwerp van Jopie.
Ook maakte zij onderstaande tak en drukte die thuis af op leer.
Fem is ijverig bezig geweest met een enorme klus: uitsteken van het hele alfabet!
Het resultaat is perfect.

Ontwerp van Ine voor een nieuw aantekenboek voor 'BBC-Het Oude Ambacht'.


Met de lino-ontwerpen willen we de schutbladen voor het gedriegde boek gaan maken. Papier voor de schutbladen hebben we thuis al gesneden, dus nu kan het drukken beginnen. We hebben blockprintverf op waterbasis van Talens en Linoprint drukinkt op waterbasis van Schmincke.
Om de afdrukken te maken hebben we de keus uit afdrukken met de hand, met een wringer of met een persje.
Eerst wordt de verf of inkt op een glasplaat goed uitgerold en daarna rollen we de lino in.

uitrollen van de verf en de inkt

verf met de roller overbrengen op de linosnede
Jopie en Fem starten met de wringer. Ze zijn even bezig om de juiste afstand tussen de rollers van de wringer te vinden. Het drukresultaat van Jopie's bloem is redelijk, maar het papier kreukelt en trekt vouwen. Oorzaak? We hebben vergeten de lino en het papier waarop afgedrukt moet worden tussen bord te leggen, alvorens het geheel door de wringer te draaien.

papier en lino door de wringer draaien

zonnebloem-afdruk uit de wringer

Fem probeert een kikker af te drukken die haar zoon jaren geleden op de basisschool heeft gemaakt, maar de afdrukken lopen helemaal vol, of ze worden te licht.
Oorzaak? De wringer is te strak of te ruim afgesteld, waardoor de druk veel te groot of juist te weinig wordt en de afdruk respectievelijk volloopt of licht blijft.

Conclusie: juiste druk en gebruik van bord geeft goede resultaten.

kikkerafdrukken uit de wringer


In de tussentijd ben ik -Ine- bezig met het linopersje. Ik leg de linosnede op de onderplaat, daar bovenop het papier en tenslotte nog een stuk karton als bescherming.
De bovenplaat wordt scharnierend bovenop het geheel gelegd en door enige druk te geven wordt het ontwerp op het papier overgebracht. Dat gaat geweldig.

Ik heb alle linoleum buiten het ontwerp weggehaald en bemerk nu dat het beter was geweest om een rand linoleum te laten staan. Het is lastig om het ingerolde ontwerp op te pakken zonder vieze vingers te krijgen! Ik moet dus heel voorzichtig te werk gaan om geen vlekken op het papier te krijgen. Om dit probleem op te lossen ga ik het ontwerp op een stukje karton of i.d plakken.


schutblad van Ine
Fem besluit de kikker ook eens met het linopersje af te drukken. Ze heeft nu duidelijk een beter resultaat.


Dan wordt door Fem ook het alfabet op beide kanten van het schutblad afgedrukt en door Jopie de zonnebloem.
schutbladen van Fem en Jopie
linosnede liggend in de pers en de afdruk op het schutblad
Bert is een diamant aan het uitsnijden, zijn symbool voor: 'slijpend bezig'. Hij heeft zijn ontwerp precies berekend, zodat hij de diamant in een cirkel af kan drukken, waarbij de hoeken op elkaar aansluiten. Om de diamant op de juiste plaats te drukken, legt hij de be-ïnkte lino steeds op het papier. Hij gebruikt de lino dus als een stempel en creëert zo een fraai patroon.
de diamant van Bert
Marjolein is bezig met een ontwerp van een pompoen met vele ranken en bladeren. Het wordt een zeer sierlijke linosnede, maar er komt zoveel snijwerk aan te pas, dat zij nu niet aan drukken toekomt.
Ook proberen we een afdruk handmatig te maken, door met de handpalm en met een roller over het papier te wrijven. Dit levert geen goed resultaat: vlekken en verschuivingen. Daar is dus meer experimenteren voor nodig.
Al met al was het een zeer geslaagde en productieve dag.
De ene afdruk na de andere werd met bevredigend resultaat geproduceerd.
Volgende maand gaan we verder experimenteren
met het maken van veelkleurige linoafdrukken met één of meerdere linoblokken.